In de wereld van vandaag heeft
Kanaat Jerevan onvermijdelijk aan relevantie gewonnen. De impact ervan is voelbaar op alle gebieden van het leven, van politiek tot technologie, cultuur en entertainment.
Kanaat Jerevan heeft tot gepassioneerde debatten geleid, diepgaande veranderingen teweeggebracht en de koers voor talloze evenementen bepaald. In dit artikel zullen we het fenomeen
Kanaat Jerevan verkennen, de vele facetten ervan analyseren en de invloed ervan op de hedendaagse samenleving onderzoeken.
Het kanaat Jerevan (Perzisch: ایروان, Azerbeidzjaans: İrəvan xanlığı, Armeens: Երեւանի խանություն) was een Perzische vazalstaat in het zuiden van de Kaukasus die bestond tussen 1747 en 1828, toen het werd afgestaan aan het Russische keizerrijk.
Geschiedenis
Na de ondergang van de Perzische Safawiden-dynastie werd het gebied rond Jerevan in 1724 door de Ottomanen veroverd. In 1735 werd het gebied door Nadir Sjah, de stichter van de Perzische dynastie Afshariden heroverd. In 1745 probeerde de Ottomanen zonder resultaat het gebied te heroveren. Na de dood van Nadir Sjah in 1747 werd het gebied rond Jerevan tot een zelfstandig kanaat gevormd, hoewel het kanaat wel onder Perzische suzereiniteit bleef vallen.
In 1828 werd het kanaat tijdens de Russisch-Perzische Oorlog (1826–1828) door de Russen veroverd en door het Verdrag van Torkamanchai aan het keizerrijk Rusland afgestaan. De Russen deelden het gebied in bij de nieuw gevormde Armeense oblast.
Demografie
De bevolking van het kanaat bestond uit voornamelijk uit Azerbeidzjanen, Turken, Koerden en Perzen. Armeniërs, die op dat moment minder dan 20% van de lokale bevolking vormden, waren de overgeblevenen van een groot aantal die tijdens de regeringsperiode van sjah Abbas I naar Iran werden gedeporteerd. Historici schatten het aantal gedeporteerden tussen de 250.000 tot 300.000 mensen.
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑ ii. THE PERSIAN KHANATE OF EREVAN, Perzische Kanaat van Jerevan.
- ↑ The land was mountainous and dry, the population of about 100,000 was roughly 80 percent Muslim (Azeri, Persian, and Kurdish) and 20 percent Christian (Armenian). Firuz Kazemzadeh. Reviewed Work(s): Eastern Armenia in the Last Decades of Persian Rule, 1807—1828 by George A. Bournoutian. International Journal of Middle East Studies, Vol. 16, No. 4. (Nov., 1984), pp. 566—567.
- ↑ William Charles Brice. An Historical atlas of Islam, 275:"After his successful campaigns against the Ottoman Turks, Shah 'Abbas I resolved to depopulate eastern Armenia and to create an empty tract between himself and his enemy."
- ↑ Richard G. Hovannisian. The Armenian People from Ancient to Modern Times: Foreign dominion to statehood : the fifteenth century to the twentieth century, Palgrave Macmillan, 2004, p.96"By the end of the eighteenth century, the Armenian population of the territory had shrunk considerably. Centuries of warfare and invasions combined with the tyranny of local khans had forced the emigration of the Armenians. It is probable the until the seventeenth century, the Armenians still maintained a majority in Eastern Armenia, but the forced relocation of some 250,000 Armenians by Shah Abbas and the numerous exoduses described in this chapter had reduced the Armenian population considerably"
- ↑ James Stuart Olson, Lee Brigance Pappas, Nicholas Charles Pappas. An Ethnohistorical dictionary of the Russian and Soviet empires, p.44:"Armenians were uprooted during these wars, and, in 1604, some 250,000 Armenians were forcibly transferred by Shah Abbas to Iran. By the seventeenth century, the Armenians had become a minority in parts of their historic lands«
|
.svg){kind=small}
