Angelica Catalani

W dzisiejszym świecie Angelica Catalani staje się coraz bardziej istotny w różnych obszarach społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na życie codzienne, Angelica Catalani stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Jego znaczenie polega na możliwości wpływania na sposób, w jaki ludzie, firmy i instytucje radzą sobie z różnymi wyzwaniami i możliwościami. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Angelica Catalani, od jego pochodzenia i ewolucji po potencjalne konsekwencje i korzyści. Poprzez szczegółową analizę postaramy się zrozumieć, jak Angelica Catalani kształtuje dzisiejszy świat i jak może wpłynąć na przyszłość.
Angelica Catalani
Ilustracja
Angelica Catalani na portrecie z 1806 r., mal. Élisabeth Vigée-Lebrun
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1780
Senigallia

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 1849
Paryż

Typ głosu

sopran

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

śpiewaczka

Angelica Catalani (ur. 10 maja 1780 w Senigallii, zm. 12 czerwca 1849 w Paryżu) – włoska śpiewaczka, sopran.

Życiorys

Kształciła się w klasztorze Santa Lucia w Gubbio, pobierała też lekcje śpiewu u swojego ojca oraz Pietro Morandiego. Na scenie zadebiutowała w 1795 roku w Wenecji rolą w operze Lodoïska Johanna Simona Mayra. W kolejnych latach śpiewała we Florencji (1799), Mediolanie (1801) i Lizbonie (1801). W 1806 roku debiutowała w Londynie rolą w Semiramidzie Marcosa Portugala na deskach King’s Theatre. W 1812 roku kreowała rolę Zuzanny w londyńskiej premierze Wesela Figara W.A. Mozarta. W latach 1814–1817 występowała w Théâtre-Italien w Paryżu. W latach 1819–1820 odbyła podróż, w trakcie której odwiedziła Warszawę, Lwów, Kraków, Krzemieniec i Wilno. Zachował się złoty zegarek, który ofiarowała wówczas 10-letniemu Fryderykowi Chopinowi. W 1821 roku zrezygnowała z występów na scenie operowej, do 1828 roku działała jednak jeszcze jako artystka koncertowa. Po przejściu na emeryturę prowadziła w swoim domu we Florencji bezpłatną szkołę śpiewu dla ubogiej, uzdolnionej młodzieży.

Należała do największych i najbardziej podziwianych śpiewaczek swojej epoki, zdobywając sławę głosem cechującym się bogatą techniką koloraturową. Jej głos osiągał skalę do g3. Swoją działalnością przełamała na scenach włoskich monopol kastratów na wykonywanie partii sopranowych w operach.

W 1804 roku poślubiła pracownika francuskiej ambasady w Lizbonie nazwiskiej Valabrègue. Mąż był utracjuszem, roztrwaniającym zgromadzony przez żonę majątek w grach hazardowych i nieudanych inwestycjach. Zmarła w Paryżu podczas trwającej w mieście epidemii cholery.

Przypisy

  1. a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 49. ISBN 83-224-0223-6.
  2. a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 602. ISBN 0-02-865526-5.
  3. a b c The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 81. ISBN 978-0-19-533765-5.
  4. a b c d Dan H. Marek: Singing: The First Art. Lanham: The Scarecrow Press, 2007, s. 24–25. ISBN 978-0-8108-5711-7.

Linki zewnętrzne