Jan Tarasin to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się do dziś Jan Tarasin budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Ze względu na różnorodne opinie i sprzeczne stanowiska, temat ten stał się bohaterem licznych badań, badań i analiz. Od swoich początków po ewolucję Jan Tarasin pozostawił znaczący ślad w historii i wpłynął na różne aspekty codziennego życia. W tym artykule dokładnie zbadamy Jan Tarasin i przeanalizujemy jego wpływ na współczesne społeczeństwo.
W 1967 przeniósł się do Warszawy. Mieszkał na Mokotowie przy ulicy Dolnej 4/59. Pracę pedagogiczną podjął ponownie w 1974, obejmując Pracownię Malarstwa warszawskiej ASP. W 1985 mianowany został profesorem nadzwyczajnym. W 1987 objął stanowisko rektora warszawskiej ASP, które sprawował do 1990. Członek „Grupy Krakowskiej” (od 1962). W latach 1974–1982 wydawał autorskie Zeszyty z serigrafiami i tekstami. Uprawiał malarstwo, grafikę warsztatową (litografia, serigrafia) i użytkową (plakat) oraz refleksję teoretyczną o sztuce.
Otrzymał liczne nagrody, w tym m.in. za cykl litografii „Dom” na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale (Warszawa, 1955), I nagrodę na I Biennale Grafiki (Kraków, 1960), nagrodę gazety „Yomiuri” na Międzynarodowej Wystawie Młodych Plastyków (Tokio, 1964), Nagrodę Krytyki im. Cypriana Norwida za najlepszą wystawę indywidualną w Warszawie (1976) i Nagrodę im. Jana Cybisa za 1984 (Warszawa, 1985). Jego prace znajdują się w licznych zbiorach muzealnych w kraju i zagranicą.
Sławę zyskał dzięki plakatowi Bumelant (1952), jednak później miejsce tematyki społecznej zajęły w twórczości artysty bardziej awangardowe projekty. Obecnie najbardziej znane jego prace to seria płócien, na których prezentował przedmioty jako znaki i symbole ponadmaterialnych znaczeń.
↑ abcTarasin Jan. W: Słownik artystów plastyków. Artyści plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP 1945–1970. Słownik biograficzny. Maria Serafińska (kierownik redakcji). Warszawa: Okręg Warszawski ZPAP, 1972, s. 576.
↑Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 988. ISBN 83-223-2073-6.
↑Tarasin Jan. W: Słownik artystów plastyków. Artyści plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP 1945–1970. Słownik biograficzny. Maria Serafińska (kierownik redakcji). Warszawa: Okręg Warszawski ZPAP, 1972, s. 577.
↑ abJoannaJ.Chrzanowska-PieńkosJoannaJ., AndrzejA.PieńkosAndrzejA., Leksykon sztuki polskiej XX wieku. Sztuki plastyczne, Poznań: Wyd. Kurpisz, 1996, s. 222–223, ISBN 83-86600-48-9(pol.).
↑Jerzy S. Majewski, Tomasz Urzykowski. Narodowy Panteon na Powązkach. Sławne osoby pochowane w latach 2007–2017. „Gazeta Stołeczna”, s. 11, 27 października 2017.
↑A. Burchacka, BWA im. Tarasina, „Życie Kalisza”, nr 37/2010, s. 14. ISSN 1231-6350.
Linki zewnętrzne
Jan Tarasin, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).