Ludwik Maria Grignion de Montfort

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Ludwik Maria Grignion de Montfort. Ludwik Maria Grignion de Montfort to temat, który w ostatnim czasie wzbudził duże zainteresowanie w społeczeństwie. Dla wielu stał się punktem odniesienia, czy to ze względu na jego aktualność dzisiaj, wpływ na życie codzienne, czy też jego znaczenie historyczne. Od momentu powstania Ludwik Maria Grignion de Montfort wzbudził przeróżne opinie i był przedmiotem licznych badań. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ludwik Maria Grignion de Montfort, przeanalizujemy jego implikacje i omówimy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Bez wątpienia Ludwik Maria Grignion de Montfort to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i z którego można się wiele nauczyć.
Święty
Ludwik Maria Grignion de Montfort OP
Louis Grignion
prezbiter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1673
Montfort-sur-Meu

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 1716
Saint-Laurent-sur-Sèvre

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

1888
przez Leona XIII

Kanonizacja

20 lipca 1947
przez Piusa XII

Wspomnienie

28 kwietnia

Szczególne miejsca kultu

Saint-Laurent-sur-Sèvre

Ludwik Maria Grignion de Montfort (ur. 31 stycznia 1673 w Montfort-sur-Meu, zm. 28 kwietnia 1716 w Saint-Laurent-sur-Sèvre) – francuski duchowny i tercjarz dominikański, święty katolicki; pisarz religijny epoki baroku.

Życiorys

Urodził się w miejscowości Montfort-sur-Meu w rodzinie mieszczańskiej. W wieku 19 lat wstąpił w Paryżu do zgromadzenia św. Sulpicjusza, gdzie kończy seminarium duchowne. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 czerwca 1700. W centrum swej duchowości osobistej i apostolskiej Ludwik Grignion postawił kult Najświętszej Maryi Panny i wierność przyrzeczeniom chrztu świętego. Aby dać temu wyraz, przybrał jako drugie imię Maria, a do swego nazwiska dodał Montfort, od nazwy parafii, w której był ochrzczony.

W 1706 rozpoczął za poradą i przyzwoleniem papieża Klemensa XI pracę misjonarsko-apostolską wśród ludności zachodniej Francji na terenach Bretanii i Wandei. Św. Ludwik pełnił również posługę kapelana wśród chorych i bezdomnych Szpitala Miejskiego w Poitiers.

Pod koniec swojego życia, w 1713 roku, napisał Regułę księży misjonarzy z Towarzystwa Maryi (połączonego z czasem ze Zgromadzeniem Świętego Ducha) dla, jak sam to określał: „ubożuchnego Towarzystwa dobrych kapłanów, którzy pod sztandarem Najświętszej Maryi Panny ruszyliby, aby nauczać katechizmu ubogich po wsiach i zachęcać grzeszników do nabożeństwa do Maryi”. Rozpoczął także organizowanie kongregacji żeńskiej – cór mądrości, których współzałożycielką i pierwszą przełożoną generalną była błogosławiona Marie-Louis Trichet.

Ludwik Grignion de Montfort był szczególnie przywiązany do pobożności maryjnej, której wyrazem są jego dzieła: „Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny” i „Tajemnica Maryi”, w których rozwinął doktrynę niewolnictwa maryjnego jako nabożeństwa polegającego na najdoskonalszym oddaniu się przez Maryję Panu Jezusowi. „Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny” dał podstawy teologiczne dla niewolnictwa maryjnego i przyczynił się do rozpropagowania tej szczególnej praktyki. Pisał on m.in.:

„Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jest święte, to znaczy prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza Jej głębokiej pokory, żywej wiary, ślepego posłuszeństwa, nieustającej modlitwy, wszechstronnego umartwienia, Boskiej czystości, Jej głębokiego miłosierdzia, Jej heroicznej cierpliwości, Jej anielskiej słodyczy i iście Boskiej mądrości. Oto dziesięć głównych cnót Najświętszej Maryi Panny”.

Pobożność św. Ludwika wywarła znaczący wpływ na papieży Piusa IX, Leona XIII (który go beatyfikował w dniu swojego złotego jubileuszu kapłańskiego), Piusa X, Piusa XI i Piusa XII (który go kanonizował), a przede wszystkim Jana Pawła II. Ten ostatni do głoszonej przez św. Ludwika koncepcji niewolnictwa maryjnego nawiązał już jako Karol Wojtyła, jako swą dewizę biskupią i później papieską przybierając zaczerpnięte z Traktatu św. Ludwika hasło Totus Tuus (dosł. „Cały Twój”). Znanym niewolnikiem maryjnym i propagatorem tej idei jako niewoli miłości Maryi był też kardynał Stefan Wyszyński, określany mianem Prymasa Tysiąclecia. Innym propagatorem tego nabożeństwa był św. Maksymilian Maria Kolbe i założone przez niego międzynarodowe stowarzyszenie Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae).

Za spadkobierców duchowych św. Ludwika uważają się Zgromadzenie Misjonarzy Towarzystwa Maryi (montfortanie) oraz Braci Świętego Gabriela.

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny

Św. Ludwik został beatyfikowany przez papieża Leona XIII w 1888 roku i kanonizowany przez papieża Piusa XII 20 lipca 1947 roku.

Przekłady na polski

  • Ludwik Grignon de Montfort: Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. W: Arcydzieła duchowości chrześcijańskiej. Wydawnictwo AA, 2020. ISBN 978-83-7864-123-0.

Zobacz też

Przypisy

  1. portal czasopisma "Głos Ojca Pio", podgląd z 6 lutego, 2010
  2. M. Tuszyńska: Traktat o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. 33-dniowy okres ćwiczeń duchowych do Aktu Ofiarowania się Jezusowi Chrystusowi przez Maryję . Mali Rycerze Miłosiernego Serca Jezusowego, 12.03.2010. . .

Bibliografia

  • Szaleniec Ewangelii : święty Ludwik-Maria Grignion de Montfort. Kraków: SERAFIN, 2008. ISBN 978-83-60512-43-2.

Linki zewnętrzne