W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Papryka, badając jego pochodzenie, ewolucję i dzisiejsze znaczenie. Papryka był przedmiotem zainteresowania i badań ekspertów z różnych dziedzin, którzy poświęcili czas i wysiłek na zrozumienie jego wielu aspektów. Przeanalizujemy, jak Papryka na przestrzeni czasu wpływał na społeczeństwo i jak był interpretowany przez różne kultury i pokolenia. Dodatkowo zbadamy jego rolę w codziennym życiu człowieka, a także jego wpływ na sztukę, naukę i technologię. W tym artykule chcemy rzucić światło na Papryka i zapewnić kompleksowy obraz tego istotnego i intrygującego tematu.
Owoce kilku gatunków wykorzystywane są jako przyprawy. Mają one w drugiej dekadzie XXI wieku 25% udziału w rynku przypraw (na drugim miejscu jest pieprz czarny z udziałem 17%). Wyróżniają się one wysoką zawartością witaminy C i kapsaicyny odpowiadającej za uczucie pieczenia. Poza wykorzystaniem kulinarnym stosowane są jako rośliny lecznicze i ozdobne. Uprawiane są od co najmniej 6000 lat, wyhodowano wiele odmian, reprezentujących w ogromnej większości cztery gatunki: papryka rocznaC. annuum, papryka habaneroC. chinense, papryka owocowaC. frutescens i Capsicum pubescens.
Rodzaj z rodziny psiankowatych (Solanaceae) z rzędu psiankowców (Solanales). W obrębie rodziny jest klasyfikowany do plemienia Capsiceae w podrodzinie Solanoideae.
Należące tu rośliny znane są z jagód, które u odmian przyprawowych (pochodzących od kilku gatunków uprawianych) mają cienkie ścianki i są niewielkie, u odmian warzywnych papryki rocznej jagody są okazałe i mają ścianki zgrubiałe i mięsiste. O specyficznym, ostrym smaku owoców decyduje alkaloidkapsaicyna. Owoce są popularnie stosowane w sztuce kulinarnej. Przyrządza się z nich potrawy, a także stosuje jako przyprawę i składnik sałatek.
↑Genus Capsicum L.. Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) . USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. .
↑MałgorzataM.ŚwidzińskaMałgorzataM. (red.), Wielka encyklopedia przyrody. Rośliny kwiatowe. T. 2, Warszawa: Muza SA, 1998, s. 227-228, ISBN 83-7079-779-2.
↑ abAnna Mazerant: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.brak strony w książce