W dzisiejszym świecie Polessk stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiej publiczności. Od swoich początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Polessk przyciąga uwagę zarówno naukowców, profesjonalistów, jak i entuzjastów. Dzięki bogatej i złożonej historii, Polessk ewoluował na przestrzeni lat, wpływając na różne aspekty życia codziennego i odgrywając kluczową rolę w wielu obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Polessk i jego wpływ w różnych dziedzinach, od kultury po ekonomię, politykę i technologię.
Po ogłoszeniu przez króla Polski w 1454 na prośbę Związku Pruskiego aktu przyłączenia Prus, włącznie z Labiawą, do Polski, miejscowość opowiedziała się po stronie związkowej, jednakże w 1455 przeszła na stronę krzyżacką i walczyła przeciwko pobliskiemu propolskiemu miastu Welawa. Po zakończeniu wojny trzynastoletniej od 1466 Labiawa znajdowała się pod zwierzchnictwem Polski jako lenno. W 1548 miał miejsce wielki pożar. 28 czerwca1642 roku została podniesiona do rangi miasta przez Wielkiego Elektora Fryderyka Wilhelma. Tutaj 20 listopada1656 Wielki Elektor zawarł ugodę z Karolem Gustawem, dzięki której Prusy Książęce stały się niezależne od Polski. W 1657 miasto otoczono wałami z bastionami i fosą.
3 stycznia1813 roku w pobliżu Labiawy, nad rzeką Dejmą doszło do bitwy między cofającymi się spod Moskwy wojskami Napoleona i armią rosyjską. W bitwie brały udział polskie pułki dowodzone przez Aleksandra Chlebowskiego i Henryka Ignacego Kamieńskiego pełniące funkcję straży tylnej.
Od 1818 roku siedziba powiatu (Landkreis), a od 1871 w granicach Niemiec.
Miasto zostało zdobyte przez oddziały 2 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej w dniu 23 stycznia1945. 7 kwietnia1946 przemianowane na Polessk. Rosyjska nazwa Polessk pochodzi od otaczających miasto lasów, błot i kanałów, przypominających krajobraz Polesia; względnie od nazwiska płk Siergieja Poleckiego, poległego w 1945 w walkach o miasto.
Zabytki
Zamek krzyżacki – fortyfikację zbudowano pierwotnie z drewna po podziale Sambii w 1258 r. W 1277 r. zniszczone zostało ono przez plemię Skalawów. Trzy lata później obiekt odbudowano i przeznaczono na siedzibę komtura, którą był wyjątkowo krótko, bo jedynie do 1289 r. gdy dokonano przenosin komturii do Ragnety i usadowiono w Labiawie wójta podporządkowanego ragneckiemu komturowi. Jako murowany zbudowany w latach 1384–1391, przebudowany w XVI wieku, gdy obiekt stał się rezydencją księżnej Anny Marii – drugiej żony Albrechta Hohenzollerna. W swoich murach gościł m.in. Napoleona i Suworowa. Restaurowany przez Niemców po pożarze w 1917. Po pożarze w 1963 istniejące tu więzienie zamknięto, a obiekt przekazano Leningradzkiemu Instytutowi Rolniczemu, z którego ten po roku zrezygnował. W tym czasie istniała jeszcze wieża bramna, większa część murów podzamcza oraz parterowy magazyn z gotyckiej cegły, które w późniejszym czasie rozebrano. Opuszczony obiekt uległ pożarowi (1965) i dewastacji (przebudowie na hale fabryczne); częściowo zachowany do dzisiaj (m.in. brama wjazdowa, okaleczone fragmenty dekoracji kamieniarskiej), a jego gotyckie mury zostały otynkowane. Od 1990 w rękach samorządu z przeznaczeniem na ośrodek kultury (m.in. teatr młodzieżowy); w sali z zachowanymi sklepieniami niewielkie muzeum krajoznawcze.
W mieście zachowana zabudowa mieszkalna z przełomu XIX/XX w., z okiennicami i ceglanymi dachówkami
Budynek królewieckiej filii Państwowej Akademii Rolniczej w Sankt Petersburgu z 1913
Budynek browaru z kominem z pocz. XX wieku, d. miejsce produkcji słynnego w Prusach Wschodnich piwa
Georg Dehio, Handbuch der Deutschen Kunstdenkmäler, neu bearb. von Ernst Gall, Deutschordensland Preussen, unter Mitw. von Bernhard Schmid und Grete Tiemann, München; Berlin, Deutscher Kunstverlag, 1952
Handbuch der historischen Stätten, Ost- und Westpreussen, hrsg. von Erich Weise, Stuttgart, Kröner, 1981, ISBN 3-520-31701-X (unveränd. Nachdr. d. 1. Aufl. 1966)
Carl von Lorck, Dome, Kirchen und Klöster in Ost- und Westpreussen. Nach alten Vorlagen, 2. unver. Aufl., Frankfurt am Main, Weidlich, 1982, ISBN 3-8035-1163-1.
Dehio-Handbuch der Kunstdenkmäler West- und Ostpreussen. Die ehemaligen Provinzen West- und Ostpreussen (Deutschordensland Preussen) mit Bütower und Lauenburger Land, bearb. von Michael Antoni, München; Berlin, Dt. Kunstverl., 1993, ISBN 3-422-03025-5.