Prowincja wielkopolska – prawno-administracyjna jednostka terytorialna Korony, część składowa Rzeczypospolitej Obojga Narodów, do 1795 roku. Prowincja obejmowała 13 województw, a od 1768 roku 14 województw. Siedzibą władz prowincji był Poznań.
Wszystkie prowincje polsko-litewskie mają swe źródło w nadaniu w 1347 przez Kazimierza III Wielkiego osobnych statutów występujących w historiografii pod wspólną nazwą „statuty wiślicko-piotrkowskie” dla Wielkopolski i Małopolski, a jeszcze głębsze w rozbiciu dzielnicowym. Po unii lubelskiej obok prowincji wielkopolskiej Rzeczpospolita Obojga Narodów dzieliła się jeszcze na prowincję małopolską oraz prowincję litewską.
Skład prowincji wielkopolskiej
Do prowincji wielkopolskiej zaliczano zwyczajowo Wielkopolskę, Mazowsze i Prusy Królewskie. W skład prowincji wchodziło 13 województw (od 1768 14 województw):
- województwo poznańskie z ziemią wschowską (Wschowa)
- województwo kaliskie (Kalisz)
- województwo gnieźnieńskie - wydzielone z kaliskiego w 1768 wraz z trzema powiatami (Gniezno)
- województwo sieradzkie (Sieradz) z ziemią wieluńską (Wieluń)
- województwo łęczyckie (Łęczyca)
- województwo brzeskokujawskie (Brześć Kujawski)
- województwo inowrocławskie (Inowrocław) z ziemią dobrzyńską (Dobrzyń nad Wisłą)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Lucjan Tatomir: Geografia ogólna i statystyka ziem dawnej Polski. Kraków: Drukarnia „Czasu” W. Kirchmayera, 1868, s. 147.
- ↑ Część II: Podział na prowincje i województwa, Prowincya Wielkopolska. W: Zygmunt Gloger: Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Kraków: 1903.
