Satyra

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Satyra. Od jego początków po znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, zbadamy wszystkie aspekty związane z Satyra i jego wpływem w różnych obszarach. Podczas szczegółowej wycieczki odkryjemy wiele aspektów, które sprawiają, że Satyra jest tematem powszechnego zainteresowania. Przeanalizujemy jego ewolucję w czasie, wpływ na kulturę popularną, znaczenie na polu akademickim i implikacje we współczesnym kontekście. Przygotuj się na zanurzenie się w wzbogacającą podróż, która pozwoli Ci głęboko zrozumieć wagę i znaczenie Satyra w naszym społeczeństwie.
E satyra Le l’epistole di Q. Orazio Flacco, wydrukowane w 1814 roku
Argument kontra pałka – rysunek satyryczny przedstawiający kongresmena Prestona Brooksa brutalnie atakującego senatora Charlesa Sumnera (22 maja 1856); jeden z wcześniejszych przykładów przemocy parlamentarnej w USA.

Satyra (z łac. satura)gatunek literacki lub publicystyczny, który ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska, obyczaje, politykę, grupy lub stosunki społeczne. Prezentuje świat poprzez komiczne wyolbrzymienie, ale nie proponuje żadnych rozwiązań pozytywnych. Cechą charakterystyczną satyry jest karykaturalne ukazanie postaci. Istotą satyry jest krytyczna postawa autora wobec rzeczywistości, ukazywanie jej w krzywym zwierciadle. Satyra łączy w sobie epikę, lirykę i dramat (także inne formy wypowiedzi) wywodzące się ze starożytności (pisał je m.in. Horacy).

Podział satyr

Ze względu na budowę:

Ze względu na treść:

  • filozoficzna
  • literacka
  • polityczna
  • społeczno-obyczajowa
  • romantyczna

Współczesne satyry polityczne

Satyra polityczna wywołuje niekiedy ostre kontrowersje. W przypadku satyry dotyczącej głów państw czasami dochodzi do protestów, wysyłania not dyplomatycznych i domagania się reakcji rządu za karalną obrazę. Przykłady to:

Zobacz też

Przypisy

  1. satura
  2. Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 340. ISBN 978-83-233-4066-9.
  3. Julian Maślanka (red.), Encyklopedia wiedzy o prasie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976, s. 218.