Szczyt Ismaila Samaniego

Szczyt Ismaila Samaniego to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Dzięki długiej historii i znaczącemu wpływowi na społeczeństwo, Szczyt Ismaila Samaniego jest przedmiotem debaty, badań i badań od dziesięcioleci. W tym artykule szczegółowo zbadamy najważniejsze aspekty związane z Szczyt Ismaila Samaniego, analizując jego znaczenie, wpływ i możliwe implikacje na przyszłość. Od samego początku do obecnej ewolucji Szczyt Ismaila Samaniego jest tematem, który nadal budzi zainteresowanie i ciekawość, a zrozumienie jego zakresu jest kluczowe, aby lepiej zrozumieć otaczający nas świat.
Szczyt Ismaila Samaniego
Ilustracja
Państwo

 Tadżykistan

Położenie ?, ?, ?
Pasmo

Pamir

Wysokość

7495 m n.p.m.

Wybitność

3402 m

Pierwsze wejście

1933
Jewgienij Abałakow

• zimowe

4 lutego 1986
W. Balibierdin, W. Szopin, Ju. Razumow, M. Turkiewicz, A. Moskalcow, G. Wasilenko, Ju. Janowicz

Położenie na mapie Tadżykistanu
Mapa konturowa Tadżykistanu, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Szczyt Ismaila Samaniego”
Położenie na mapie Azji
Mapa konturowa Azji, blisko centrum na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Szczyt Ismaila Samaniego”
Ziemia38°55′N 72°01′E/38,916667 72,016667

Szczyt Ismaila Samaniego (tadż. Қуллаи Исмоили Сомонӣ, kullai Ismoili Somoni, ros. пик имени Исмаила Самани, pik imieni Ismaiła Samani) – najwyższa góra Tadżykistanu i Pamiru, nazwana na cześć Ismaila Samaniego, założyciela dynastii Samanidów. W czasach, gdy Tadżykistan był częścią ZSRR, szczyt ten był najwyższym w całym Związku Radzieckim.

Pierwszego wejścia na szczyt dokonał radziecki wspinacz Jewgienij Abałakow w 1933 r. Wtedy to szczytowi nadano nazwę Szczyt Stalina (na cześć Józefa Stalina). W wyniku destalinizacji, dokonanej przez Nikitę Chruszczowa w 1962, nazwę góry zmieniono na Szczyt Komunizmu, a w 1998 na jego obecną nazwę. Pierwszą kobietą, która stanęła na szczycie, była w 1968 r. radziecka wspinaczka Ludmiła Agranowskaja. W 1972 r., podczas trwania międzynarodowej "alpiniady", szczyt zdobyła grupa polskich alpinistów pod kierownictwem Stanisława Kulińskiego.

Zimą po raz pierwszy i jedyny szczyt został zdobyty 4 lutego 1986 podczas dużej radzieckiej wyprawy, w której udział brało 24 wspinaczy ZSRR (w tym 7 uzbeckich). 4 lutego na szczycie stanęli: W. Balibierdin, W. Szopin i Ju. Razumow (wszyscy z Leningradu), M. Turkiewicz (Donieck), A. Moskalcow (Charków), G. Wasilenko (Symferopol), Ju. Janowicz (Duszanbe). Pozostali zdobyli szczyt 7 lutego. Podczas zejścia dwie osoby poniosły śmierć, wiele osób miało odmrożone stopy.

Zdobycie szczytu jest wymagane dla uzyskania rosyjskiego wyróżnienia alpinistycznegoŚnieżnej Pantery.

Przypisy

  1. b. aut.. Pierwsza kobieta na Szczycie Komunizmu (7495 m). „Wierchy. Rocznik poświęcony górom”. 39 (77), s. 240, 1971. Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków. 
  2. b. aut.. Pik Komunizmu (7495 m) nowymi drogami. „Wierchy. Rocznik poświęcony górom”. 41 (79), s. 245, 1973. Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków. 
  3. Игорь Степанов: 39 Первопрохождений на пик Коммунизма. Клуб Mountain.ru. . (ros.).
  4. Elena Laletina: The first winter ascent of 7000er in the USSR, peak Communism (Ismoil Somoni), 7495m, was made in February 1986. russianclimb.com, 2020-01-29. . (ang.).

Linki zewnętrzne