Dziś Tracheotomia nadal jest aktualnym tematem, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Zagadnienie to było przedmiotem studiów i badań specjalistów w tej dziedzinie, którzy próbowali znaleźć odpowiedzi na pytania i rozwiązania problemów związanych z Tracheotomia. Na przestrzeni dziejów Tracheotomia odgrywał zasadniczą rolę w codziennym życiu ludzi, wpływając na ich zachowania, postawy i decyzje. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy Tracheotomia, aby rzucić światło na ten temat i jego dzisiejsze implikacje.
Jest to jedna z najstarszych procedur chirurgicznych. Pierwsze wzmianki o zabiegach mających znamiona tracheotomii mogły być już wykonywane ponad 3600 lat p.n.e. Jej wynalezienie przypisywane jest starożytnemu lekarzowi Asklepiadesowi, żyjącemu na przełomie II i I wieku p.n.e. Jednak w późniejszych latach aż do czasów Odrodzenia tracheotomia była uznawana za zabieg bardzo niebezpieczny i hańbiący. W 1543 Andreas Vesalius przeprowadził udane doświadczenie sztucznej wentylacji u nieoddychającego psa dokonując nacięcia tchawicy i umieszczając w otworze trzcinową rurkę. Z tych doświadczeń skorzystał w 1546 Antonio Musa Brassavola(inne języki) dokonując tracheotomii podczas leczenia ropnia migdałków podniebiennych. Dzięki tym zabiegom narodziła się a następnie rozwinęła koncepcja szybkiego udrażniania dróg oddechowych. Autorem nazwy tracheotomia jest Thomas Fienus(inne języki), jednak stało się ono popularne dopiero 100 lat później. Do końca XVIII wieku wykonywanie zabiegu udrażniania dróg oddechowych było uznawane za trudne i wielu lekarzy wolało wybierać mniej inwazyjne metody. Początek XIX wieku to rozwój i poprawa bezpieczeństwa tracheotomii, którego główną przyczyną była epidemia błonicy jak również postępy w dziedzinie znieczulenia ogólnego.
Podział
tracheotomia nagła (pilna)
tracheotomia nienagła (planowa)
tracheotomia górna – otwarcie tchawicy powyżej węziny tarczycy
tracheotomia środkowa – otwarcie tchawicy po uprzednim przecięciu i podwiązaniu węziny tarczycy - najczęstszy i najbezpieczniejszy typ tracheotomii
tracheotomia dolna – otwarcie tchawicy poniżej węziny tarczycy
Często jest to zabieg ratujący życie, wykonywany w warunkach szpitalnych.
Przebieg zabiegu tracheotomii
Zabieg tracheotomii polega na pionowym lub rzadziej poziomym nacięciu skóry poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani. Następnie po wypreparowaniu i przecięciu mięśni powierzchownych szyi i mięśni podgnykowych dochodzi się do gruczołu tarczowego, który zsuwa się lub (częściej) przecina w obrębie węziny, odsłaniając chrząstki tchawicy. Przy pomocy skalpela wycina się w chrząstce tchawicy (zazwyczaj druga lub trzecia chrząstka poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani) okienko, przez które wprowadza się rurkę tracheotomijną. Oprócz wycinania okienka w tchawicy można także naciąć tchawicę pomiędzy jej chrząstkami (II a III lub III a IV). Przeciętą tarczycę zabezpiecza się przed krwawieniem i wprowadza się rurkę tracheotomijną.
Powikłania
Natychmiastowe – odma opłucnowa lub odma śródpiersia, przetoka tchawiczo-przełykowa, uszkodzenie większych naczyń lub nerwu krtaniowego wstecznego, krwawienie.
Wczesne – zatkanie wydzielinami i śluzem, wysunięcie rurki, zatrzymanie oddychania, poobstrukcyjny obrzęk płuc (gdy tracheotomia jest wykonana u pacjenta z długotrwałą obstrukcją w górnych drogach oddechowych i jest on zależny od hipoksyjnego napędu oddechowego).
Późne – krwawienie z przetoki (może być obfite), zwężenie tchawicy (z powodu niedokrwienia wywołanego przez rurkę tracheotomijną), przetoka tchawiczo-przełykowa, przetoka tchawiczo-skórna, defekt kosmetyczny po dekaniulacji.
↑Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Cywilizacje Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej. Olmekowie - Inkowie. T. 14. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 245. ISBN 83-7425-369-X.