Spółgłoska szczelinowa podniebienna dźwięczna

Spółgłoska szczelinowa podniebienna dźwięczna

Numer IPA	139
ʝ
Jednostka znakowa	ʝ
Unikod	U+029d
UTF-8 (hex)	ca 9d
Inne systemy
X-SAMPA	j\
Kirshenbaum	C<vcd>
IPA Braille↗	⠦⠚
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska szczelinowa podniebienna dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem:

Artykulacja

W czasie artykulacji podstawowego wariantu :

• modulowany jest prąd powietrza wydychany z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
• środkowa część języka zbliża się podniebienia – jest to spółgłoska podniebienna tworząc szczelinę.
• więzadła głosowe periodycznie drgają – jest to spółgłoska dźwięczna

Warianty

Dodatkowym elementem artykulacji może być:

• napięcie mięśni gardła – mówimy o spółgłosce faryngalizowanej
• zaokrąglenie warg, mówimy wtedy o spółgłosce labializowanej

Przykłady

• w języku nowogreckim: γεια "hej"
• w języku szwedzkim: jord^ⓘjord, "gleba, brud"