Spółgłoska zwarta ejektywna miękkopodniebienna

Spółgłoska zwarta ejektywna miękkopodniebienna

Numer IPA	109, 141
kʼ
Jednostka znakowa	k​ʼ
Unikod	U+006b U+02bc
UTF-8 (hex)	6b ca bc
Inne systemy
X-SAMPA	k_>
Kirshenbaum	k`
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarta ejektywna miękkopodniebienna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem:

Artykulacja

Opis

W czasie artykulacji podstawowego wariantu :

• modulowany jest prąd powietrza powstały w wyniku ruchu krtani do góry przy zwartych wiązadłach głosowych, czyli artykulacja tej spółgłoski wymaga inicjacji krtaniowej i egresji,
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, prąd powietrza uchodzi przez jamę ustną
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej powietrze uchodzi wzdłuż środkowej linii języka
• tylna część grzbietu wznosi się stromo ku podniebieniu miękkiemu, tworząc zwarcie. Dochodzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową. Ruch krtani do góry powoduje wzrost ciśnienia i w efekcie do przerwania utworzonej blokady i wybuchu (plozji)
• pozycja języka i ust może zależeć od kontekstu, w jakim występuje głoska.
• wiązadła głosowe są zwarte i nie drgają periodycznie, spółgłoska ta jest bezdźwięczna

Warianty

Warianty obejmują typowe dla spółgłoski bardziej lub mniej miękkopodniebienne miejsce artykulacji.

Przykłady

• w języku czeczeńskim: к1удал / khudal – dzbanek
• w języku lakota: k'u – dać

Zobacz też

• Spółgłoska zwarta miękkopodniebienna bezdźwięczna
• Spółgłoska ejektywna
• Spółgłoska iniektywna

Linki zewnętrzne

Spółgłoska miękkopodniebienna (ang. velar) w języku lakhota